Het ondenkbare verwoorden

Een jongeman van 23 jaar neemt plaats voor een klas van veertienjarigen. Het is wat onwennig voor iedereen. Wat zal er gebeuren? Wat gaat hij vertellen? Zal het wel boeien?

Hij heet Ahmed en komt uit Syrië, dat hij verliet toen hij veertien jaar oud was. Even oud dus als de kinderen die vandaag naar hem luisteren. De toon is gezet. Zonder veel drama noch details over de grote tocht die hij maakte vanuit Syrië naar de grens met Turkije, beschrijft Ahmed hoe hij met het hele gezin alles achterliet. Hoe hij plots alleen was aan de grens, tussen twee vuren. Door zijn koffer met kleren achter te laten kon hij sneller rennen, dat was zijn redding. Een tweede koffer met Syrische schoolboeken hield hij dicht tegen zich aan. Deze keuze zou zijn volgende redding worden. Tijdens de lange periode van wachten in Turkije werd studeren zijn houvast. Hij leerde Turks, maakte échte vrienden voor het leven, die hem tot op de dag van vandaag op afstand steunen en moed inspreken.

Zijn verhaal wordt enkel onderbroken door pauzes om wat dieper adem te halen. Onder een mondmasker ademen met astma is niet eenvoudig. De aandachtige stilte van de klas geeft zijn woorden nog meer gewicht. Hoe doe je dat, een weg bewandelen naar ‘niets’? Wat doet het met een jongen van veertien niet te weten of er een toekomst voor hem is? Als er iets is wat de kinderen die dag begrepen hebben, is het dat ze Ahmed enorm bewonderen. Het applaus dat hij krijgt aan het eind van zijn verhaal, bruist van enthousiasme, bewondering en dankbaarheid om zijn verhaal tot bij hen in de klas te brengen.

De vragen blijven maar komen: Wat mis je het meest? Waarom koos je voor de koffer met boeken en niet die met kleren? Hoe komt het dat je nog leeft, als je beschoten werd? Ook Ahmed bevraagt de kinderen: Kennen zij een vluchteling? Hebben ze met hem gepraat? Had die het moeilijk? Waarmee? De diepgang die deze ontmoeting krijgt is voor deze kinderen van onschatbare waarde.