Clara - studente

Als kotstudente sinds twee jaar, was ik me bewust van het feit dat ik over twee grote eigen kamers beschikte, waartussen ik wekelijks switchte. Twee bedden, twee thuizen. En dat terwijl je overal in de straten daklozen tegenkomt en iets verder buiten de stad mensen zonder huis in centra worden opgevangen. Het lijkt absurd dat zoiets doodnormaal is , tenminste voor de sociale bubbel waarin wij leven. Ik was blij dat mama het initiatief nam om een vrouw die al jaren zonder thuis overleefde, op te nemen in de toch maar leegstaande kamer van ons drukke en grote huis. Tamara bracht in de maanden dat ze hier was een extra portie warmte met zich mee. Ze ontwikkelde een vaste vriendschapsband met mama en deelde met ons diepe gesprekken. Het laatste wat ze wou was een last zijn. Ze vond er meermaals plezier in mama de keuken uit te sturen om het opruimen over te nemen. Als adolescent voel je je sterk omdat je je puberteit hebt overleefd zonder al te grote schade aan je toekomst aan te richten, maar hoe sterk is een vrouw die na jaren vol horror en pijn nog zoveel empathie over heeft? Misschien zijn twee maanden niets in vergelijking met een mensenleven. Misschien kunnen twee maanden twee of meer mensenlevens tekenen voor altijd. Het besef groeide snel dat, hoe druk of moeilijk je eigen leven lijkt of is, je altijd wel íets kan doen voor iemand die het toch net iets moeilijker heeft. Al is het een kamertje, al is het een avondmaal, al is het hun verhaal doorvertellen...