Thierry, gevlucht naar België en dan uit ons land verjaagd…

De 27-jarige Thierry begon zich stilaan thuis te voelen in ons land, toen hij werd aangehouden en opgesloten in het Centrum van Vottem. Daar hebben de JRS-bezoekers Aude en Nicolas hem tijdens zijn detentie begeleid. Vervolgens werd Thierry onder politiebegeleiding naar Senegal gerepatrieerd, maar Senegal wilde hem niet hebben, waardoor Thierry naar het gesloten centrum moest terugkeren. Toen gaf men hem een bevel om het Belgisch grondgebied te verlaten. Hij vluchtte naar Zweden. Het verhaal van een niet altijd gemakkelijke zwerftocht.

Thierry, waarom wilde je het land waar je opgroeide verlaten?
Ik ben geboren in Senegal, maar heb er slechts zeer weinig gewoond. Kort na mijn geboorte zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader heb ik nooit gekend. Toen ik één jaar was, ben ik met mijn moeder naar Libreville in Gabon verhuisd. Het land waar ik opgroeide is dus veeleer Gabon, maar ik bewaar er geen goede herinneringen aan. Ik werd er lange tijd toevertrouwd aan mensen die mij mishandelden en ik wilde vluchten. 

Waarom wilde je naar België komen?
Ik heb niet voor België gekozen. Ik kon zelfs niet dromen dat ik hier ooit zou komen wonen. Indien ik daar dus in geslaagd ben en er geleefd heb, meen ik dat het België is dat me heeft aangenomen. Of juister: ik dacht dat, tot op de dag waarop België mij brutaal van zijn grondgebied heeft verjaagd…

Hoe heb je je arrestatie en je opsluiting te Vottem ervaren? 
Mijn arrestatie leek me niet abnormaal. Aangezien ik geen papieren had, verwachtte ik dat ik op een dag zou worden aangehouden om die reden. Daar ik niet wist waar ik inlichtingen kon inwinnen om me te laten regulariseren, zag ik mijn arrestatie als een gelegenheid om de nodige stappen te zetten om me in regel te stellen.

Degenen bij wie ik gedurende een maand een onderkomen kreeg, hadden mij niet gezegd welke risico’s ik liep. Daarna hebben ze me aan de deur gezet, zonder dat ze daar echt een reden voor hadden; ze beweerden dat, als ik mijn asielaanvraag indiende, de politie me bij hen zou komen zoeken en dat ze dan problemen zouden krijgen. Ik stond dus op straat en vond geen gebouw dat ik kon kraken. De politie, die heeft me wel gevonden en me vier maanden lang in een gesloten centrum geplaatst.

Het gesloten centrum van Vottem - Photo: Nicolas Oldenhove

Hoe heb je het er kunnen uithouden?
Ik ben een optimist. Ik laat me niet gemakkelijk ontmoedigen. Ook mijn geloof is een steun voor mij. Ik zeg altijd bij mezelf dat, als er mij iets overkomt, het mijn lot is en dat niemand zijn lot kan ontlopen. Die gedachte geeft me kracht. 

Dat neemt niet weg dat die detentieperiode de ergste nachtmerrie uit mijn leven was. De Belgische overheid heeft alles gedaan om me terug naar Afrika te sturen. Maar Senegal en Gabon wilden me geen van beide. En toen België me uiteindelijk vrijliet, kreeg ik vierentwintig uur om het grondgebied te verlaten! Om dat bevel op te kunnen volgen, moest ik opnieuw vluchten, maar waar naartoe? Ik wist niet goed wat ik moest doen, kwam te Norrköping in Zweden en vroeg daar asiel aan, in de hoop dat ik er mijn computeropleiding zou kunnen afmaken. En mijn aanvraag werd als ontvankelijk beschouwd…

Oef! Zie je nu kans om in Zweden te blijven leven?
Zelfs niet! Toen ik enkele weken hier was en alle moeite had gedaan om mij hier te vestigen, een woning te vinden, de taal een beetje te leren, mijn 30 kg bagage te laten opsturen – kortom, om eindelijk mijn draai te vinden – werd ik opnieuw gearresteerd – en opgesloten – door de politie, die zegt dat ik terug naar België zal worden gestuurd krachtens de “Dublin-verordening". En ik heb schrik dat ik opnieuw zal worden opgesloten…

Skype interview door Nicolas OLDENHOVE