Getuigen voor Change: het verhaal van Abdulkader

Bij onze aankomst in Leuven treffen we Abdulkader aan, die ons naar een koffiebar brengt waar we rustig kunnen praten. Hij is een energieke jongeman die in zijn derde jaar kinesitherapie aan de KULeuven zit en die veel te vertellen heeft.  

Abdulkader is sinds 2020 getuige in het kader van het Change-programma. Dat dient om over migratie te spreken in scholen om vooroordelen uit de weg te ruimen en de leerlingen kritische zin bij te brengen. Een van de onderdelen bestaat erin dat elke klas iemand met een migratieachtergrond ontmoet, die zijn verhaal komt vertellen en van gedachten wisselt met de leerlingen.  

Op basis van enkele jaren ervaring met JRS en zijn verlangen om over zijn ervaringen te spreken en zijn toehoorders meer inzicht bij te brengen, geeft Abdulkader zijn getuigenis door middel van een zeer goed gestoffeerde en interactieve presentatie, die hij voortdurend aanpast. ‘Ik wil niet enkel over mijn ervaringen spreken, maar ook getuige zijn in naam van alle mensen die nog onderweg zijn of zich aan de grenzen van Europa of elders bevinden.’ 

Abdulkader vertelt ons wat meer over de weg die hij aflegde: ‘Ik werd geboren en groeide op te Aleppo, in Syrië. Het is een stad met aangename straten. Ik kom uit een samenleving waar familie heel belangrijk is en waar men elkaar veel helpt. Ik fietste graag en speelde bij een voetbalploeg. Op een dag zat ik te studeren in onze tuin toen er in de buurt een bom ontplofte waardoor ik gewond werd. Toen besloot ik samen met mijn ouders om mijn land te verlaten. Ik was toen een van de beste leerlingen in het derde jaar van het middelbaar en kreeg de kans om naar een topschool te gaan. Toch koos ik voor veiligheid en perspectief. Ik vertrok op mijn eentje naar Idlib, in het noorden van Syrië. Ik stak de Turkse grens over en ontmoette in Turkije mijn broer, zijn vrouw en zijn vier kinderen. Samen hebben we in Izmir een schip naar Griekenland genomen. Ik zorgde voor de vier maanden oude tweeling van mijn broer. Het schip kreeg in volle zee motorpech. We waren aan ons lot overgelaten. Gelukkig kregen we na enkele angstige uren hulp van de kustwacht, die ons naar Lesbos bracht. Vandaar trok ik naar Thessaloniki, waar ik een vliegtuig nam. Ik kwam in oktober 2015 alleen aan in België. Ik was toen veertien jaar. Ik kreeg de vluchtelingenstatus en werd ondergebracht in Genk in Limburg, waar ik Nederlands heb geleerd. Ik heb mij dikwijls op mijn eentje moeten weten te redden. Dankzij gezinshereniging zijn mijn ouders en zussen laten overgekomen.’ 

Over zijn ervaring met Change vertelt hij:  ‘Change heb ik leren kennen via een ander programma, 50 Humans. Dankzij Change kan ik mijn eigen uitleg geven over mijn keuze om te emigreren en bij te dragen aan het decriminaliseren van migranten. Mijn vrijwilligerswerk voor Change beschouw ik als een soort missie om te spreken over de toestand waarin migranten en vluchtelingen verkeren en leerlingen en leraren die ik ontmoet, aan te moedigen om hen te helpen. Als ik door mijn getuigenissen enkele mensen kan overtuigen en als die op hun beurt andere personen uit hun omgeving in beweging kunnen brengen, kan er een sneeuwbaleffect ontstaan om de toestand van de migranten in België beetje bij beetje te verbeteren. Zo heb ik de indruk dat ik iets nuttigs heb gedaan.’  

‘In augustus ben ik om teruggekeerd naar Thessaloniki en naar Rhodos, in Griekenland. Ik wilde daar ter plaatse zien hoe de toestand van de migranten was en hen moed inspreken. Men beseft niet wat migranten hebben meegemaakt en men verwacht van hen dat ze onmiddellijk na hun aankomst de taal leren en zich integreren, hoewel ze nog in het reine moeten komen met hun belevenissen en rouwen om de mensen en de zaken die ze verloren hebben. In feite is er weinig psychologische ondersteuning voor vluchtelingen, die nochtans tijdens hun tocht veel trauma’s hebben opgelopen.’ 

Tijdens ons gesprek vernemen we dat Abdulkader zich niet enkel bezighoudt met projecten in verband met migratie, maar dat hij ook betrokken is bij sportactiviteiten aan de universiteit: hij bereidt zich voor op een door de studenten georganiseerde 24 urenloop en hij is studentenambassadeur voor de kinesitherapiefaculteit van de KUL. Abdulkader geeft ons de indruk dat hij van uitdagingen houdt. ‘Natuurlijk, zegt hij. Die zijn mijn lust en mijn leven. Ik probeer altijd verder te gaan met wat ik doe; ik wil bewijzen dat alles mogelijk is en dat er in ieder van ons veel kracht schuilgaat. Het leven heeft mij geleerd dat het licht uit de diepte ontspringt.’ De jongeman noemt twee personen die hem bijzonder inspireren: de Palestijns-Saudische schrijver Ahmad Al Shugairi en de voetballer Zlatan Ibrahimovic.  

‘In Syrië blijven stond voor mij gelijk met een langzame innerlijke dood. Maar als het mogelijk is, zou ik graag naar mijn land terugkeren om te helpen bij de wederopbouw door bijvoorbeeld kinesitherapeutische opleidingen te geven.’