Willekeur aan de Belgische grens: het verhaal van Junior
Stel je voor: je landt op Zaventem, beschikt over alle nodige papieren, je hebt zin om aan je studies te beginnen maar wordt onmiddellijk naar een verhoorkamer gebracht, kritisch ondervraagd en uiteindelijk naar een gesloten centrum gestuurd. Zonder proces of recht op wederwoord. Zonder dat hier een grond voor is. Het overkwam Junior Wasso in september vorig jaar, hier in België, onder onze neus. Zo’n behandeling laat littekens na en toont aan in hoeverre het Belgische grensbeleid aan willekeur onderhevig is.
Plan Together heeft gedurende 15 maanden een gezin zonder wettig verblijf met vier kinderen (12, 10, 9 en 7) ondersteund. De ouders kwamen 18 jaar geleden naar België en zijn zonder verblijfsrecht sinds hun eerste toeristenvisa afliepen. Alle kinderen zijn in België geboren en zijn goed geïntegreerd in school, buurt en gemeenschap. Ze spreken de moedertaal van hun ouders en zowel Nederlands als Frans.
Elf jaar geleden moest ik Pakistan ontvluchten omdat ik er als christen vervolgd werd. Ik leefde er voortdurend in angst na beschuldigingen van godslastering. Mijn asielverhaal werd niet geloofd door de Belgische autoriteiten. Ik begrijp nog steeds niet waarom. De nodige bewijzen ontbreken, zeiden ze me. Ik probeer nu al jaren deze bewijzen hard te maken, maar de afstand, de angst van getuigen, de noodzaak om discreet te werk te gaan zodat niemand in gevaar wordt gebracht en de coronacrisis stellen mij voor een onmogelijke taak.
Ik ben Nina. Ik ben twaalf jaar oud en kom uit Kirgizië. Wat ik het liefst doe is tekenen. Met mijn mama en papa kwam ik in 2022 naar België. Thuis was het voor ons gevaarlijk, omdat er geweld gebruikt werd tegen ons binnen onze grotere familie. Een smokkelaar gaf ons valse EU-paspoorten om een nieuw leven in een veilige omgeving te beginnen. Even leek alles goed te gaan.
Gescheiden van mijn drie kinderen: het verhaal van Jean-Paul
Ik zit al 7 maanden opgesloten. Ik woon al 24 jaar in België en ben hier getrouwd. We hebben drie kinderen die naar een Nederlandstalige school in Brussel gaan. Ik heb geen diploma en ik vind het belangrijk dat mijn kinderen er wel een behalen. Al mijn energie gaat naar mijn kinderen. Ik ben trots op hen en ze maken me erg gelukkig. Tot het einde zal niets ons scheiden. Tenminste, dat dacht ik.
Ik wil niet enkel over mijn ervaringen spreken, maar ook getuige zijn in naam van alle mensen die nog onderweg zijn of zich aan de grenzen van Europa of elders bevinden. Ik werd geboren en groeide op te Aleppo, in Syrië. Het is een stad met aangename straten. Ik kom uit een samenleving waar familie heel belangrijk is en waar men elkaar veel helpt. Ik fietste graag en speelde bij een voetbalploeg.
Patrick, mijn partner, belde me elke avond op bij aankomst op zijn werk. Die avond duurde het tot middernacht voordat hij belde. Hij was overstuur. Hij vertelde dat hij opgepakt was en op het politiebureau zat. De verbinding is dan verbroken. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. De volgende dag belde hij me rond de middag eindelijk terug. Hij vertelde dat hij in Brugge werd opgesloten omdat hij zonder papieren werkte en dat hij kleren nodig had. Ik maakte de baby wakker en sprong in de auto.
Inspiratie voor Change vanuit Goma: het verhaal van Ben
Ik ben Benjamin Kamuntu. Mijn moeder gaf mij deze naam omdat ik de jongste ben van zeven kinderen. Sinds een paar maanden woon ik in ’s-Gravenbrakel. Het is erg aanpassen voor mij. Ik ben geboren in Goma, een bruisend, chaotisch stadje in de Kivustreek, in het oosten van Congo.
Ik ben vrijwilliger voor JRS in het kader van het scholenproject Change. Als ik Change in één woord moet samenvatten, draait het voor mij om ‘ontmoeting’.
Gescheiden van mijn familie: het verhaal van Paula
Ik ben al 18 jaar samen met John. We zijn wel al eens uit elkaar geweest maar altijd om weer sterker samen te komen. We hebben een zoon van 14 jaar. Hij heet Victor. Wij hebben geprobeerd om een normaal leven te leiden. Na een paar jaar wilden ze zijn situatie ook regulariseren. Drie weken nadat we met het proces begonnen waren, kwamen ze hem thuis ophalen en werden we weer van elkaar gescheiden om migratieredenen.
