Parfois on oublie que la vie en soi est un art de la joie
Ik ben Benjamin Kamuntu. Mijn moeder gaf mij deze naam omdat ik de jongste ben van zeven kinderen. Sinds een paar maanden woon ik in ’s-Gravenbrakel. Het is erg aanpassen voor mij. Ik ben geboren in Goma, een bruisend, chaotisch stadje in de Kivustreek, in het oosten van Congo. Goma is een wereld van melodieën terwijl Braine-le-Comte, zoals de mensen het hier noemen, er vaak akelig stil bij ligt.
Het conflict in mijn land duurt al langer dan ik oud ben, nl. dertig jaar. Ik ben als oorlogskind geboren. Toch ben ik tegen fatalisme. Mijn moeder was mijn grootste voorbeeld. Zij droomde van een andere wereld met nieuwe vensters, die het licht doorlaten. Zij geloofde in een ander Congo, een Congo van vrede en menswaardigheid. Ik werd in 2012 lid van ‘la Lucha’, een pacifistische burgergroepering die druk uitoefent op de overheid om haar rol uit te oefenen als beschermer van de bevolking en bewaker van de vrede. In 2022 ben ik naar België gevlucht omdat alle leden van la Lucha gevangenschap en marteling riskeerden.
Ik ben militant maar ook kunstenaar. Ik ben dichter en slammer en maak kunst met het oog op verandering. Ook hier in België wil ik verder dromen en mijn verantwoordelijkheid opnemen. Ik studeer politieke wetenschappen aan de Katholieke Universiteit van Luik.
Daarnaast ben ik vrijwilliger voor JRS in het kader van Change. Als ik Change in één woord moet samenvatten, draait het voor mij om ‘ontmoeting’. Het programma bouwt bruggen en faciliteert uitwisseling en dialoog. Voor mij, en voor de meeste mensen met een migratieachtergrond, is dat uiterst belangrijk.
Maar bovenal ben ik artiest en hoop ik met mijn kunst het hart van mensen te raken.