Bang voor onze baby: het verhaal van Thérèse

Patrick belt me altijd op wanneer hij op zijn werk aankomt rond 23 uur. Die avond duurde het tot middernacht voordat hij belde. Hij was overstuur. Hij vertelde dat hij opgepakt was en op het politiebureau zat. De verbinding is dan verbroken. Ik was in de war. Ik probeerde verschillende keren tevergeefs terug te bellen. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan.

De volgende dag belde hij me rond de middag eindelijk terug. Hij vertelde dat hij naar Brugge was gestuurd omdat hij zonder papieren werkte en dat hij kleren nodig had. Ik maakte de baby wakker en sprong in de auto. We wonen in Luik. Bijna drie uur was ik onderweg Toen ik hem zag, stortte ik in. Ik begon meteen te huilen. Na een half uurtje vertelden ze me dat ik moest vertrekken en we werden gescheiden. Patrick zei dat ik een advocaat moest vinden en alle papieren moest verzamelen voor de herenigingsprocedure met onze pasgeboren baby.

Ik kwam de dag erna terug, maar ze lieten me niet binnen omdat ik 5 minuten te laat was voor het bezoek. Ze wilden niet eens de documenten aannemen die ik had meegenomen. De tranen liepen over mijn wangen. Vijf minuten op een reis van 3 uur, dat was gewoon de tijd die ik genomen had om de baby in de kinderwagen te steken. Ik ging ontredderd naar huis. De baby werd die avond ziek. Ik was ook nog aan het herstellen van mijn keizersnede. We besloten met Patrick dat het beter was om niet terug te komen maar om voor onszelf te zorgen.

De scheiding was moeilijk. Het waren echt stressvolle weken. Ik voel me nog steeds niet goed. Ik schrik ’s nachts nog steeds wakker. Je bent aan de aanwezigheid van iemand gewend en opeens is die persoon er niet meer. Opeens moet je kilometers rijden zonder echt te begrijpen wat er aan de hand is. De moeilijkste momenten waren ’s ochtends als ik wakker werd en het allemaal tot me doordrong. Patrick stond altijd als eerste op om voor de baby te zorgen, zodat ik nog wat kon slapen. Ik was niet alleen psychologisch down, maar ookook fysiek. Ik had het moeilijk om te herstellen van mijn keizersnede en heb zoveel gehuild dat mijn linkeroog ontstoken raakte.

Ik vertelde niemand over de situatie. Ik schaamde me. Niet alleen had Patrick voorlopig geen papieren, hij was ook gearresteerd. Dagenlang ging ik amper naar buiten. Financieel waren het erg onzekere tijden. Ik was met zwangerschapsverlof en de advocaat kostte geld. In december kon ik de huur niet betalen. Ik moest jongleren om de eindjes aan elkaar te knopen.

Het was een grote opluchting toen ze Patrick vrijlieten. We zijn weer samen, maar er is nog steeds twijfel zolang we geen antwoord krijgen op onze aanvraag gezinshereniging. Ik stel mezelf 1001 vragen. Ik kan me niet voorstellen dat ze gaan hem repatriëren. Ik ben teleurgesteld in het systeem. Als je sterft, maakt het niet uit of je papieren hebt of niet. Het zijn de mensen die de papieren maken.